Groningen Beeldende kunst vormt een wezenlijk onderdeel van festival Noorderzon. Dat is tijdens de alternatieve editie dit jaar niet anders.
Zonder titel (1991) van Bas Lugthart is startpunt van een audiotour door het Noorderplantsoen in Groningen
Dankzij het Centrum Beeldende Kunst (CBK) in Groningen is tot en met zaterdag een audiotour te volgen langs een tiental kunstwerken in het Noorderplantsoen. Deelnemers hebben niet meer nodig dan een toegangsbewijs en een mobiele telefoon met een volle batterij. Bij het startpunt, Theater Vrijdag aan de Noorderbuitensingel, kan een app worden gedownload en is een hoofdtelefoon beschikbaar. Kunstenaar Albert Westerhoff fungeert als gids. Wie de route wil volgen, hoeft weinig anders te doen dan naar een telefoonscherm turen en naar de basstem van Westerhof luisteren. Het cruciale kijken gaat daarna vanzelf. Zoals naar de water spuwende blauwe buis van Bas Lugt-hart, in de randvijver schuin tegenover het theater: de buis toont het silhouet van een vrouwengezicht, het water is het haar. Bij ieder kunstwerk geeft Westerhoff tekst, uitleg en duiding. Zo leren we bij kunstwerk nummer twee, De lepelaar van Jan van Baren op een eiland in de randvijver, niet alleen iets over Groningen als verblijfplaats voor de lepelaar, maar ook over de reis die de sculptuur van brons sinds 1977 door de provincie aan het maken is. Niet alle beelden in de route zijn speciaal voor het plantsoen gemaakt. De lepelaar staat pas sinds 2005 op de huidige plek.
Het nut van een deskundige gids blijkt bij Grachtstraat 70. Normaal loop je eraan voorbij, maar dankzij Westerhoff wordt duidelijk dat we hier met een afwijkend geplaatste aluminium pui in de gevel te maken hebben. De pui is een kunstwerk waarmee John Körmeling het Noorderplantsoen van een voortuin in een achtertuin heeft veranderd. Een kwestie van kijken vanuit een ongewoon perspectief en vervolgens de bestaande situatie visueel omdraaien. Tussen de beelden bevat de audiotour intermezzi. Zoals het gedicht Noorderzon , waarin Coen Peppelenbos het festival neerzet als een cocktail vol hormonen en rosé. Vermakelijk zijn de minibetogen waarin Westerhoff de lof zingt van variëteit en diversiteit (‘Het houdt je zintuigen, je waarnemingsvermogen, wakker en fris.’) en uitlegt hoe kunst bijdraagt aan empathie: ‘Elk kunstwerk is een oefening om een voorstelling te maken van hoe het is iemand anders te zijn.’
Dat kunstwerken op zijn minst een uitnodiging zijn, blijkt aan het einde van de tour. Dan moet gezocht worden naar werk van Frans Nieuwlaat: tegels met de raadselachtige teksten ‘Zie hier’, ‘Zie daar’ en ‘Zie zo’. Ze kunnen buiten de gebaande paden worden aangetroffen in het gras, niet ver van de Wisent van Wladmir de Vries. Wat het betekent? Zelfs onze deskundige gids Westerhoff weet het niet. ,,We moeten elk tot onze eigen conclusies komen”, adviseert hij.
Tekst: Joep van Ruiten, foto: DvhN
Bron DvhN d.d. 29-7-20