Onze buurman is niet meer

Dat was ook voor ons als buren een schok. Berend Duiker was een markante man, een actieve man, een trotse man, een aimabele man.We zullen goede herinneringen aan hem bewaren.Nog zien we hem staan met Oud en Nieuw, samen met z’n oude overbuurman Brands. Brands was een oud-schipper en die had een scheepstoeter en Duiker leverde een compressor. Dat paste mooi. Dan stonden ze met Oud en Nieuw op de hoek van de Kerklaan en de Kolfstraat.Horen en zien verging je als ze bliezen op hun misthoorn. En iedereen die wilde, mocht op de knop drukken. Kwajongens waren het, het plezier spatte er vanaf.Op z’n minst één keer in de week dronken ze borreltjes bij elkaar, de schipper en de fietsenmaker, en na afloop werd Brands, die sowieso al slecht liep, voetje voor voetje door Berend naar de overkant geholpen.

  

Zijn fietsenwinkel veranderde in de loop van de tijd in een klein museum. Steevast bleven veel menseneven staan, dan vertelden vaders aan hun kinderen de verhaaltjes uit de oude doos, zoals over de fietskogeltjesverdeler, de fietsplaatjes, de carbidlampen en natuurlijk over Pietje Pelle op zijn mooie, snelle Gazelle.Ooit had een dokter tegen hem gezegd dat hij er meer op uit moest, bij voorkeur op de fiets, dat dat gezond was. Nou, dat heeft ie gedaan, zelfs als het slecht weer was. En niet van diekleine stukjes, nee, Garnwerd heen en terug of een rondje Paterswoldsemeer, dat waren peulenschilletjes voor hem. En bij zomerdag op pad met de Solex, dan zag je hem echt stralen.

Als we langs zijn raam liepen, was hij vaak patience aan het spelen op zijn iPad. 91 jaar en een iPad, dat is geen gebruikelijke combinatie. Hij had zelfs een eigen e-mailadres. Een dokter wilde hem ooit iets sturen per post. Doe maar digitaal, had hij gezegd.En boven had hij zijn computer staan. Daar brandde vaak tot laat in de avond nog licht. Ja, wij hielden hem als buurtjes goed in de gaten.

Als je bij hem op bezoek was, liet hij vaak foto’s zien van de kinderen en zijn vroegere reizen. Daar was hij zo trots op. En in de winter, als er sneeuw was gevallen, moest je vroeg op staan om Berend te verslaan, want anders had hij de halve straat al sneeuwvrij gemaakt.Hij was altijd in voor een praatje met de buren of met passanten, hij genoot van die aandacht en zijn deur stond dan ook altijd open.Op oudejaarsdag liet hij zich de appelflappen van de buurvrouw altijd goed smaken, behalve de laatste keer. Hij had er geen trek meer in, zei hij. De gordijnen gingen ‘s morgens ook steeds later open. De fut was er uit, hij had geen puf meer, de tegenslagen waren hem te groot en te veel.

 

Onze buurman is niet meer. Er is een gat gevallen in de Kerklaan.

 

Tonny Evers