Woensdagavond 31 maart. Ik loop langs de Oranjesingel. Met elke stap die ik loop, neemt mijn verbazing en woede toe. Wat een zooi, wat een rotzooi is achtergebleven op het grasveld van de speelweide en het hondenveld. Alsof er zojuist een einde is gekomen aan een festival. Zo ver je kunt kijken. 

Het is te bizar voor woorden, dat jongeren zo onverantwoord zijn om na gebruik te maken van onze mooie openbare ruimte, het Noorderplantsoen, gewoon alles achter hun luie reet te laten liggen. Echt asociaal gedrag. Gewoon opstaan en de boel de boel laten. Een ander ruimt het wel op. Er is geen enkel excuus om je troep zo achter te laten. 

Je wordt er toch triest van als je hoort dat het deze generatie is, die zich klimaat- en milieubewust noemt. En roept dat de oudere generatie er een rotzooi van gemaakt heeft. Het stemt mij niet hoopvol. Anders gezegd, ik word er beroerd van. Dat je ontspanning zoekt in deze rottijd, prima, ik zal de laatste zijn die daar tegen is. Maar denk ook aan een ander. 

‘s Morgens om 7 uur vertrek ik weer en loop opnieuw langs de Oranjesingel. Ik tel een man of zes van de Milieudienst van de gemeente Groningen. Die zijn bezig de achtergelaten rotzooi op het grasveld op te ruimen. Respect voor deze mannen en vrouwen. Niet alleen voor het werk wat ze doen, maar ook voor hun mentale kracht. Denk je eens in, dat elke keer als het mooi weer is geweest, dat jij de volgende dag de troep kuint opruimen van mensen die te lui zijn om het mee te nemen of het in of bij de afvalcontainer of vuilnisbak te gooien of te zetten.

En denk ook eens aan al die onnodige energie, tijd en geld die de gemeente hieraan moet besteden en die voor veel betere en nuttiger dingen gebruikt kan worden. Het was woensdag 1 april en hoopte dat het een grap was. Maar het was de bizarre waarbeid. Echt, om triest van te worden. 

Tekst en foto’s: Léon Dirrix
buurtbewoner en nog niet bekomen van shock